حَضرَتِ آب

و ما ارسلناک الا رحمه للعالمین

از اونجایی که علی علیه السلام به منزله نفس پیغمبره و یکی از اعمال امروز (روز میلاد پیامبر اکرم) هم زیارت امیر المومنین ه، یه مدح از امیرالمومنین هدیه امروز من به شما که وقتی امیرالمومنین رو مدح کنیم, هم مدح پیامبره و هم علی علیه السلام. امیر المومنین با این عظمت، در خطبه ای فرمودند "انا عبد من عبید محمد".  خدا خطاب به پیامبر فرمود : "ان الی ربک المنتهی". اونقدر این پیغمبر عظمت داره که ما هیچ فهمی ازش نداریم! ان شا الله که از برکات امروز بهره مند بشیم...

علیست مرغ حق و کعبه آشیانه اوست

حریم عشق پر از دلنشین ترانه اوست

پس از گذشت زمانها هنوز گوش بشر

بنغمه­های دل انگیز و عاشقانه اوست

زلال چشمه زمزم کجا و اشک علی

صفای این حرم از گریه شبانه اوست

علیست محرم اسرار رب بی همتا

کلید دار عطابخش هر خزانه اوست

بهشت ماحضر سفره عطای علیست

جحیم سوزش یک ضرب تازیانه اوست

وسیله کرم ذات حق یدالله است

خدای هر چه ببخشد علی بهانه اوست

علی به پله آخر رسید در ایمان

نبی سر است و علی پای تا به شانه ی اوست

علی است خانه یکی با خدای بی همتا

درون بیت خدا زادگاه وخانه اوست

علی است فرد نمودار خلقت کامل

که عقل در عجب از خالق یگانه اوست

مقام صید علی برتر از تفکر ماست

چو بی نظیر بعالم غم زمانه اوست

تو صید شیرخدا بین که روبهی مکار

بقصد کشتن زهرا در آستانة اوست

حسان معرف الله شد ولی الله

 چو در تمام صفات علی نشانه اوست

حبیب الله چایچیان (حسان)

* زیارت آل یاسین (محبوبی جز او و خاندانش نیست...) و هر کسی که خودش رو به این شجره طیبه پیوند زد دوست داشتنی هواهد بود و هر کسی پیوندی نداشت یا پیوندش رو گسست دوست داشتنی نخواهد بود لااقل در حقیقت دوست داشتنی نیست حتی اگر ما نفهمیم...

بسم رب الشهدا

جانبازی و از خودگذشتگی یک چیز است و شهادت طلبی یک چیز دیگر. عموم رزمنده ها جانبازی و فداکاری می کنند و از خود رشادت ها و شهامت ها نشان می دهند، لیکن زمانی که امر دایر به انتخاب شهادت و حیات می شود، حیات دنیوی را ترجیح می دهند. هرچند اینگونه افراد با آن گونه خصوصیات، حیات دنیوی شان نیز حسنه است، لیکن در هنگام انتخاب مشخص می شود که یک چیز ارزنده هنوز کم دارند. هنوز تشنه دیدار نشده اند. هنوز از درد در دنیا ماندن لذت می برند...

از دستنوشته های شهید علی بلورچی، دو ماه قبل از شهادت

+

کلی حرف نوشتم که پاک کردم. ما کجا و این حرف ها کجا...

به انتخاب هامون فکر کنیم. ممکنه ما زمان جنگ تحمیلی، زمان پیغمبر اکرم، زمان امیرالمومنین یا روز عاشورا نبوده باشیم که انتخاب کنیم اما من باب "تشابهت قلوبهم**" انتخاب های امروز ما نشون میده که اون روز چی رو انتخاب می کردیم... همه زندگی ما رو انتخاب هامون شکل می ده. اون دنیا هم ما سر سفره انتخاب هامون می شینیم...

* ملا محسن فیض کاشانی

**  وَ قالَ الَّذینَ لا یَعْلَمُونَ لَوْ لا یُکَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتینا آیَةٌ کَذلِکَ قالَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِثْلَ قَوْلِهِمْ تَشابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَیَّنَّا الْآیاتِ لِقَوْمٍ یُوقِنُونَ (آیه ١١٨ سوره مبارکه بقره)

ظاهرا منظور اینه که "چون قلب هاشون مشابه هم بود حرف یکسانی زدند" درباره عمل هم همینطوره علی الظاهر ...

هو الحق المبین

بعضی زندگی ها هستند که دلمان را می برند و گمان می کنیم دیگر آخر خوشبختی هستند. معمولا هم مال این هنرمندهاست و پولدارها. عکس ها و فیلم هایی پر از شادی و لبخند مدام می آید روی جلد مجله ها و خروجی رسانه ها، عکس ها و فیلم هایی پر از مهربانی و گرمی، پر از آسایش و محبت. معمولا اگر کمی هم مذهبی باشیم بعد از این گمان های قبلی و چند استغفرالله (!) سری هم تکان می دهیم و  به این فکر می کنیم که می توانند نمونه ای موفق باشند از رقابت زندگی اخلاقی مدرن (اخلاقی؟!) در برابر زندگی دینی. اما تا به حال همه این زندگی هایی که روزی دل بعضی ها را برده اند و حتی خودم هم (که آدم بدگمانی هستم نسبت به این مطلب) همچین گمان هایی درباره شان کرده ام، خبر شکستشان آمده است بیرون. کمی دیر و زود داشته است اما استثنا نداشته است!

اگرچه هیچوقت ارزوی خراب شدن هیچ زندگی ای را نداشته ام و آنجور که یاد گرفته ام برای همه عروس و دامادها (بلا استثنا با هر جور فکر و عقیده و ظاهری) از خدا برکت خواسته ام به تمام معنا، اما انگار که زندگی هایی که خدا در آن رنگ کمی داشته باشد و ارزش های اخلاقی مبتنی بر دین (و نه سکولار) در آن کمرنگ باشد و محور نباشد، چندان نمانند...

معنای این حرف ها این نیست که هیچ زندگی دین محورانه ای منجر به جدایی نخواهد شد اما به گمانم متاع دکان یک زندگی دینی سنتی همواره  و به شدت، قابل دفاع تر از متاع دکان سبک زندگی مدرن خواهد ماند اگرچه که این طرف بازارش به نظر داغتر بیاید! که داغی اش از ظاهر فریبی و روکش های خوش آب و رنگش است و از نگاه های به شدت ظاهربین و دنیا گرای ما و از دوری مان از حقایق دینی و الهی عالم...

راستش عشق و محبت (بدون صبغه الهی اش که بهترین و شنیدنی ترین و حقا شیرین ترین متاعی است که مدرنیته سکولار برای اهلش ارائه کرده است و اتفاقا بر مدار حقیقت وجودی عالم امکان (عشق) هم می چرخد (با همه خداگریزی ریشه های این عقیده) و همین هم رمز دلنشینی اش است) هم عملا فریبی بیش نیست!

به بهانه خواندن این دو خبر :  +  و  +

+

نفسم از حماقت و بی شعوری آدم های ظاهرا مذهبی ای که جدا می شوند و بعد هم مقلدانه و در کمال خود فریبی، رفقایشان را به "جشن طلاق" دعوت می کنند تا به آنها (شاید هم به خودشان) بگویند که چقدر خوشبختند، می گیرد...

+

پیکارشان در میان خودشان شدید است ، آنها را متّحد می پنداری ، در حالی که دلهایشان پراکنده است این به خاطر آن است که آنها قومی هستند که تعقّل نمی کنند!

یا حـ سـ یـ ـن

خنک آن قماربازی که بباخت هرچه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر...

مولانا

پیامبر اکرم فرمود: میان بهشت و بنده، هفت گردنه وجود دارد که آسانترین آنها مرگ است. انس پرسید: ای رسول خدا! سخت ترین آنها چیست؟ فرمود: ایستادن در برابر خداوند عز و جل هنگامی که افراد مظلوم دامن ظالم ها را بچسبند و رها نکنند...

عن النبی صلی الله علیه و آله : بین الجنه والعبد سبع عقاب اهونها الموت . قال انس قلت : یا رسول الله ! فما اصعبها؟ قال الوقوف بین یدی الله عزوجل اذا تعلق المظلومون بالظالمین...

عوالی اللآلی/ جلد چهار/صفحه هفت

یا من الیه یرجع الامر کله.

خدا اراده کرده و مى‏خواهد که ما راحت باشیم؛ یُریدُاللّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ. و این یُسر، یُسر وجود ماست، نه یُسر کارها و امور؛ چون کارها براى کسانى راحت مى‏شود که وجودشان راحت شده باشد. فراغت براى کسانى است که به وسعت قلب و سعه‏ى صدر رسیده باشند. 

دل آدمی بزرگتر از این زندگی است و این راز تنهایی اوست. او چیزی بیشتر از تنوع و عصیان را می خواهد. او محتاج تحرک است و حرکت، با محدودیت سازگار نیست، که محدودیت ها عامل محرومیت و تنهایی ماست. تو سعی کن امیر دنیا باشی، نه اسیر آن. اگر بخواهی امیر باشی و در باتلاق نمانی، باید هدف را فراموش نکنی و از حرکت چشم نپوشی. باید سنگ راه دیگران نباشی و گرد و خاک بلند نکنی.

نامه های بلوغ/ نامه سوم/ علی صفایی حائری (عین-صاد)

هو الهادی

آنچه آدمى را بالا مى‏برد، نه سرمایه است و نه عمل که سعى اوست. سعى، نسبت عمل به سرمایه است و حالتى است در عمل، نه خود عمل. کسى که مقدارى سرمایه دارد؛ مثلاً صد تومان و از این مقدار، ده تومان بیرون آورده، با کسى که هزار تومان سرمایه دارد و از آن، صد تومان بیرون کشیده است، سعى‏شان یکى است گرچه عمل‏هایشان متفاوت است.
آنچه به انسان رفعت مى‏دهد، بسته به مقدار سعى اوست، نه عمل او؛ که عمل وابسته به شرایط و امکانات آدمى است، ولى سعى در هر مقدار از استعداد و توانایى اوست.

حرکت / علی صفایی حائری (عین- صاد)

یا رفیق من لا رفیق له.

آیت الله محمود امجد