حَضرَتِ آب

یا من لیس کمثله شیء

یکی از اتفاقات رایج در جامعه روشنفکری دینی ما و مردم متأثر از اون فضا هم اینه:

گاهی بعضی از ما، چون جایگاه، رفعت، نقش و مأموریت ها و دغدغه های انبیاء و اولیاء خداوند متعال (و حتی علما) رو درک نمی کنیم، اونها رو انقدر پایین میاریم تا هم قد خودمون بشند و رفتارها و کارها و تاکتیک هاشون رو بفهمیم! به جای این که خودمون رو بالا بکشیم ...

این اشعار مولانا جالبند که:

کار پاکان را قیاس از خود مگیر

گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر

این یکی شیر است اندر بادیه

 آن یکی شیر است اندر بادیه

این یکی شیری است کآدم می خورد

و آن یکی شیری است کآدم می خورد

پ.ن 1: دو بیت آخر منسوبند به مولانا. نمی دانم که واقعا برای مولانا هستند یا نه. اگر هم برای او نیستند برای توضیح نکته بالا مناسبند.

پ.ن 2: بادیه در دو معنای پیاله و بیابان استفاده شده. یعنی یکی شیریست در بیابان و دیگری شیریست در پیاله. بیت سوم هم یعنی یکی شیری است که آدمی را می خورد دیگری شیری است که آدمی آن را می خورد.