حَضرَتِ آب

یا من هو اضحک و ابکی

فاطمه جانم با بچه ها بیرون رفته بود. من هم تازه رسیده بودم خانه. زنگ زد که: "اگر می شود و خسته نیستی بیا با محمدحسین برو خرید! می گوید یک چیزی لازم دارد!"

خرید را خیلی دوست دارد. یکبار که از سرکار برمی گشتم، سر راه مقداری شیرینی خریدم و رفتم خانه. محمدحسین با لحن خیلی شیرینی (که متاسفانه نمیشود توی نوشته منتقلش کرد) گفت: "باباااااا! تنهایی رفتی خریییییییییید منو نبردییییییییی؟"! یکجوری مظلومانه گفت که دلم را کباب کرد واقعا!

گفتم: "لازم داره؟ چی؟"

فاطمه جان گفت : "نمی دونم. فقط میگه یه چیزی لازم دارم!"

خندیدم و گفتم: "بچه ذو ساله لازم دارم چه می فهمه چیه؟!"

رفتم پایین. دیدم بغ کرده و ناراحت نشسته روی یک سکو و منتظرم است. تا مرا دید گفت: "بابا زود بریم خرید!".

سربسرش گذاشتم: "ما که چیزی لازم نداریم".

با بغض گفت : "چرا! باید بریم خرید! ما یه "بستنی قیفی" لازم داریم"!