حَضرَتِ آب

یا طبیب القلوب

"یه دوست" می گفت اینجا را کمی غبار گرفته است انگار! راست می گفت.راستش تقصیر خودم است. تقصیر دلم که غبار گرفته است و پر شده از گرد و خاک. سرریز غبارها و گرد و خاک هایش هم می پاشد توی این خانه. احساس سبکی ندارم. این ماه عزیز که حال خوش و دل آماده ای می خواهد، یا باید بیافریند دارد می گذرد و این دلی که بزرگترین سرمایه یک آدم است دارد جلوی چشمهای خودم پر پر می زند که بپرد و نمی تواند. یا نمی توانم بپرانمش. دل که غبار بگیرد نوشته ها هم حس و حال ندارد. کلمه ها هم نفس نمی کشند، جان ندارند، حوصله ندارند با مخاطب همراه شوند. حس و حال بیشتر نوشته های این وبلاگ خوب نیست. به دل خودم نمی نشیند. دلیلش هم همین غبار گرفتن این قلب محجوب و دل مغلوب است.

"مقصود اصلی از تمام دستورات شرع،متاثر شدن قلب است.یعنی مقصود از تمام این سیرها و عبادت ها،این است که قلب انسان تاثیر پذیرفته و دری از دل به سوی مولا باز شود تا بنده بتواند،مولایش را شهود کند.این اصل کار  است.مقصد اعلی و ذی المقدمه تمام عبادات این است. اگر اعمال عبادی انسان هیچ اثری بر  دل نگذارد،عبادات بی ثمر بوده و فرصت ها از دست رفته است..."

خدا رحمت کند حاج آقا مجتبی را. چه خوب فرموده اند...

+

گفت :"دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را   ///    دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا..." (حضرت حافظ جان)

پ. ن. : راستی یک زحمت! چنر وقتی هست یک شعر را جستجو می کنم که یکی دو بیتش را بیشتر پیدا نکرده ام. کسی هست که داشته باشد و لطف کند کاملش را برایم بگذارد. ممنون می شوم. دو تا از بیت هایش که بلدم این است: