حَضرَتِ آب

یا مَنْ یُعِزُّ مَنْ یَشاءِ

مفضل گوید از امام صادق (علیه السلام) شنیدم می‏فرمود: چون دو نفر از یک دیگر با قهر جدا شوند یکی از آنها سزاوار برائت و لعنت است، و چه بسا هر دو سزاوار آن باشند، معتب یکی از دوستان مخصوص آن حضرت گفت:
قربانت گردم آن که ستمگر باشد سزایش همین است، اما تقصیر مظلوم چیست؟
فرمود: چون او هم برادرش را به آشتی دعوت نکرده، و حرفهای او نادیده نگرفته است. از پدرم شنیدم که می‏فرمود: چون دو نفر با هم ستیز کنند و یکی بر دیگری غالب آید، باید مظلوم به نزد رفیق ظالم رود و به او بگوید: ای برادر من ستمگر هستم، تا قهر و جدایی بین آنها از میان برود، همانا خداوند حکیم و عادل است و داد مظلوم را از ظالم می‏ستاند.

***

استاد آیت الله فاطمی نیا می فرمود: اگر دین ما همین دین کوچه و خیابان بود صرف نمی کرد اباعبد الله الحسین به خاطر اون شهید بشن...

 بنده عرض می کنم اگر دین همین دین کوچه و خیابان و هیاتی ها و خیلی از این معتقدها بود حتی، چه بسا صرف نمی کرد من و امثال من و همین ادم های عادی در راه اون جونمون رو بدیم چه برسه به اینکه اباعبدالله الحسین با اون عظمت بخواد در این راه چنین حماسه ای راه بیاندازه. تا شش ماهه اش رو تقدیم کنه...

دین ما خیلی بلند و بالاست. خیلی ظرایف داره. حالا هی پاشو برو کربلا و مشهد و مکه و مدینه. به خدا قسم تا این چیزها رو درست نکنیم هیچ کار نکردیم. واقعا چند نفرمون به این روایت حاضریم عمل کنیم؟ غرور خودمون رو بشکنیم که "ملعون امام صادق نباشیم"؟ حضرت امام صادق می فرماید "لعن میکنم؛ برائت میورزم" اونوقت من برم گریه کنم برای سیدالشهدا درحالیکه دل شکستم. درحالیکه آبرو بردم. درحالیکه قهرم با یک مومن. خداییش وقتی این روایت رو خوندم مزه و شیرینی دین زیر زبونم اومد. اما شنیدن کی بود مانند دیدن؟ حیف که ما دین رو نفهمیدیم...

خاک بر سر من و امثال من که ائمه باید هزینه بی دینی ما رو بدن چون من خودم رو وصل کردم به اونها...

فکر میکنیم عزت به اینه که "رک باشیم، دلشم شکست شکست"؛ "تا او نیومده جلو، جلو نریم"؛ "اونم عذر خواست با اکراه و منت...". اما عزت همه اش پیش خداست. اما ما ایمان نداریم. خدا شاهده ما ایمان نداریم خیلی هامون...

ای کاش انقدر از مهربونی خدا نمی گفتند تا ما کمی از جهنم بترسیم...

***

عن جعفر بن محمد عن القاسم بن الربیع قال فی وصیه المفضل سمعت أبا عبدالله (علیه السلام) یقول لا یفترق رجلان علی الهجران الا استوجب أحدهما البراءه و اللعنه و ربما استحق ذلک کلاهما فقال له معتب جعلت فداک هذا الظالم فما بال المظلوم قال لانه لا یدعو أخاه الی صلته و لا یتغامس له من کلامه سمعت أبی (علیه السلام) یقول اذا تنازع اثنان فعاز أحدهما ال آخر فلیرجع المظلوم الی صاحبه حتی یقول لصاحبه أی أخی أنا الظالم حتی یقطع الهجران بینه و بین صاحبه فان الله تبارک و تعالی حکم عدل یأخذ للمظلوم من الظالم (الکافى ج ٢ ص ٣٤٤)